Tom heeft zojuist 3 stoffige oranje droogbloemen opgegeten alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Reden: We hebben een nieuwe kitten in huis. Een witte. 

Nou weet ik dat ie gevoelig is voor verandering, dus ik had hem ruim van tevoren 'geprept', je weet hoe dat gaat. Hij had instemmend geknikt toen hij mijn geruststellende woorden hierover hoorde en ook had ie innemend de ogen een beetje samengeknepen toen ik met rustige handgebaren mijn verhaal kracht bijzette. 

Vanmorgen vroeg echter, toen het  pluizige wezentje  'zomaar' bewoog, schoot Tom zonder verdere argumentatie schreeuwend overeind en liep op hoge poten de achtertuin uit. Hij keek niet eens achterom. 

En ik weet, ook dit komt wel weer goed. Tom weet zelf ook wel dat deze droogbloemen-actie, deze spontane 'Herbal Remedy' de oorzaak van z'n nijd en frustratie niet zullen wegnemen. Ook de weerstand is tijdelijk en heeft voornamelijk te maken met zijn basisgevoel van veiligheid en daarmee zijn welbevinden. Ik weet alleen nu nog niet goed hoelang deze tijdelijkheid gaat duren. En ik ga niet praten over de droogbloemen mits hij er zelf over begint.

Als coach zie ik hier dus een heleboel gebeuren in korte tijd en moet echt op m'n lip bijten in deze fase waar hij  eerst nog zelf moet ontdekken of ie dit verder alleen af kan of niet. Ik geef toe dat ik hoop dat hij op tijd inziet dat ie altijd bij me aan kan kloppen. En waar praten over droogbloemen slechts symptoombestrijding zou zijn zal ik luisteren naar zijn antwoorden op de vragen die dit bij me oproept. 

Dus heb ik net een mooie bos verse veldbloemen gekocht en zie voor me hoe er binnenkort gewoon 2 identiek witte, rustig slapende huisgenoten naast elkaar op de bank zullen liggen ;)

Just trust the proces.